Με λίγο χιούμορ, μπορεί κάποιος να πει πως τα μισά απ' όσα αποδίδονται σε άλλους λαούς, θα μπορούσαν κάλλιστα να περιγράψουν τους Έλληνες. Αυτή τη στιγμή όμως, αρκεί ένας: Αναξιόπιστοι.
Πολύ πιθανόν, οι περισσότεροι να θίγονται από αυτόν τον χαρακτηρισμό, αλλά ας μην ξεχνάμε πως για τους Ευρωπαίους ηγέτες η Ελλάδα δεν διακρίνεται σε πολιτική ηγεσία και πολίτες. Ως σύνολο, παραμένουμε ένα πρόβλημα, το οποίο μάλιστα δεν μπορούν να εμπιστευτούν. Υπό αυτό το πρίσμα, η επιθυμία να δοθεί υπογεγραμμένη επιστολή ως δέσμευση αποδοχής της δανειακής σύμβασης είναι άκρως δικαιολογημένη. Δικαιολογημένη έως και αναμενόμενη είναι και η δήλωση του Σαμαρά πως δεν πρόκειται να υπογράψει. Αυτό όμως που δεν δικαιολογείται είναι η επίκληση της εθνικής αξιοπρέπειας.
Η εθνική αξιοπρέπεια και το πατριωτικό καθήκον είναι τα καλύτερα συστατικά για να συσπειρώσεις μέτωπα και να βάλεις στην άκρη την λογική. Αλλά αυτό είναι χυδαίο. Πού ακριβώς βρίσκεται η εθνική αξιοπρέπεια όταν το πολιτικό σύστημα αναλώνεται σε καιροσκοπισμούς, βάζοντας τις τύχες των πολιτών στο ρελαντί; Πού ακριβώς βρίσκεται το πατριωτικό καθήκον όταν το πολιτικό σύστημα υπονομεύει μεταρρυθμίσεις που θα έφερναν το κράτος πιο κοντά στον εκσυγχρονισμό; Πού ήταν το πατριωτικό καθήκον όταν η χώρα έγινε αρένα για πλιάτσικο;
Ανεξαρτήτως λοιπόν, τι θα πράξει στο τέλος ο Σαμαράς, καλό θα ήταν οι πολιτικοί αρχηγοί να γυρίσουν ένα επίπεδο πίσω στην ταινία και να δουν πως υπάρχουν πολίτες χωρίς επιλεκτική αξιοπρέπεια. Η αξιοπρέπεια τους είναι πάντα παρούσα, ακόμα και όταν οι πολιτικοί είναι απόντες. Και που στην τελική, αυτοί οι πολίτες δεν θέλουν να κατοχυρωθεί η αναξιοπιστία ως brand δίπλα στην φέτα. Ούτε να καταλήξει ο Έλληνας ανέκδοτο, σαν τους Σκωτσέζους.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου