ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΡΟΜΟΣ !

Του Χρίστου Ε. Μαυρόπουλου

Όλα είναι δρόμος !

Δρόμος ελπίδας και ζωής.
Κι ο πάσα ένας μας, ο λόγος και τα έργα του.
Αυτά είναι που κάνουν τη διαφορά και που γι’ αυτά θα έπρεπε
ώρες-ώρες σεμνόπρεπα να κουβεντιάζουμε.
Τις πράξεις μας αυτές, που κάθε τόσο ξυούνε τα τοίχια της
καρδιάς μας, και πιότερο τώρα, που ξερηχιάζει ο κόσμος και οι αξίες
της ζωής μας χάνονται.

Χάνονται , συδαυλίζοντας στο ταπεινό φεγγί μας μνήμες
παλιών συντοπιτών μας, που περάσανε, δουλέψανε τη γης, μερέψαν
τη φωτιά, πελέκησαν την πέτρα και το ξύλο, χτίσανε σπίτια, εκκλησιές,
σχολειά !
Κι ειπώθηκε μες στους αιώνες, τ’ ακούσαν οι καιροί κι η ιστορία,
πως στην Αράχωβα προκόψαν οι ανθρώποι !
Τι κι αν σκληρή του τόπου η γεωλογία! Τα συνταιριάξαν
οι γενιές, το πείσμα της φτιασιάς τους με του τοπίου την αγριάδα, και
γέννησε ο τόπος μαστόρους, μπιστικούς και τσελιγκάδες, αφέντες
κι υποταχτικούς, δασκάλους, πολεμιστές και ήρωες, γυναίκες που
δουλέψαν το μαλλί στη ρόκα και στον αργαλειό, κι έναν ιστορικό
τρανό, με του σοφού το μετρημένο λόγο και το φέρσιμο, που μίλησε
για τους καλότροπους και ταπεινούς ανθρώπους του χωριού μας !

Όλα είναι δρόμος, φίλε μου, που με διαβάζεις !

Ακόμα κι ο ξεστρατισμένος γιος του Παρνασσού, ο βράχος ο θεόρατος,
που, ως μυθολογάει ο μακρινός ο θρύλος, ξεκούτιανε μια μέρα
από έρωτα για του Διόνυσου μια Μαινάδα, μορφονιά, και χόλιασε, που
τόνε πρόγκηξε ο πατέρας του, κι έτσι ξεστράτησε και βρήκε απάγκειο
και τόπο , να στεριώσει εκεί στου Σχολειού την αγκαλιά!
Και στέκει εκεί για χρόνια ασάλευτος , με το πυργίσιο του
ρολόι στην κορφή του, σα δάχτυλο Μεγαλοκρίτη υψωμένο,ακριβομοι-
ράζοντας δικαιοσύνη στο χρόνο και στο δρόμο των ανθρώπων!
Και λέν’ πως, ύστερα απ’ αυτό, φουρκίστηκε ο Παρνασσός
μ’ εμάς, που δώσαμε στο γιο του γης, για να σταθεί, λαγήνι με νερό
να ξεδιψάσει. Γι’ αυτό και κάθε τόσο μας στέλνει έναν αγέρα
που τον λέν’ “κατεβατό”, το βιος μας , τη γενιά μας να χαλάσει !

Λένε και τι δε λένε… !

Κι ακόμα πως ο γιος του τα σωθικά του έκαμε βαθειά σπηλιά
για τους τσοπαναραίους, τα πρόβατα, τα γίδια, τα σκυλιά, να μην
τα πιάνει του πατέρα του χειμώνα το γδικιό, και με την άνοιξη,
που όλα μερεύουν κι αγαλλιάζουν, να βγαίνουν θαρρετά
στις ράχες, στ’ ανοιχτά!
Κι εκεί στης “Ώρας”, όπως τη λένε τη σπηλιά, κρύφτηκε
κι η Μαινάδα μορφονιά και βγαίνει μια φορά το χρόνο, όταν
σαρκώνει το φεγγάρι ολόγιομο κι οι άνθρωποι κοιτάζουνε ψηλά !


Όλα είναι δρόμος !

Οι τόσες του βουνού μοσκοβολιές, οι δυνατές σπιτίσιες μυρωδιές,
Του Άι- Γιωργιού το πανηγύρι, της “Μάνας” το πολύ νερό, τα κρούσταλλα και
τα παλάτια στο “χαμπίπι”, του Καραϊσκάκη τ’άγαλμα στην άκρη στο χωριό,
ο πόλεμος, ο θάνατος, ο έρωτας, η τόση η χαρά κι η λύπη,
το χρυσοποίκιλτο καλέμι, το κιτάπι, της μοίρας μας και του Μεγάλου μας
Κιατίπη!!!

Τι σημασία έχει αν γράφει σταυροπόδι ή καθισμένος σε θρόνο
λαμπερό !

Για μας ο δρόμος ΕΝΑΣ και τα καμώματά μας, ίσως και
τα γραφτά μας, είναι τα μόνα που θα μείνουν
για καιρό!!

** προγκάω = αποδοκιμάζω, αποδιώχνω
** γδικιό = εκδίκηση
** Κιατίπης = ειδικός γραμματέας, ο οποίος, επί τουρκοκρατίας, λόγω του ότι πολύ λίγοι άνθρωποι γνώριζαν γραφή και ανάγνωση, έγραφε επί πληρωμή ορισμένα αιτήματά τους, ιστορίες, κ.λ.π. Στα μάτια τους ο γραμματικός αυτός φάνταζε σα Θεός ( στο κείμενο, λοιπόν, υπονοείται : ο Θεός ).



Ευχαριστούμε πολύ, τον Ι.Α.Λ. για την αποστολή του κειμένου