Ο φόβος της μοναξιάς

Μεγαλώνοντας αλλάζουν πολλά. Σχεδόν όλα. Αλλάζει το περιβάλλον μας, οι γύρω μας αλλά περισσότερο αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Προσπαθώ να συγκρίνω τον τωρινό εαυτό μου με αυτόν που είχα τέσσερα ή έξι χρόνια πίσω και παλεύω για να βρω σοβαρά κοινά στοιχεία. Αναθεώρηση στην αναθεώρηση και αλλαγή στην αλλαγή, φτάνω στο σημείο να μη θυμάμαι πώς σκεφτόμουν όταν ήμουν είκοσι.
Σε όλα αυτά τα χρόνια όμως υπάρχει μία σταθερά, ένα αξίωμα. Ένα στοίχημα που είχα, έχω και θα έχω καθήκον να κερδίζω πάντα. Ο σεβασμός στον εαυτό μου. Είναι μια φράση πολυφορεμένη, οριακά τετριμμένη, αλλά αποδεικνύεται ως η μεγαλύτερη παρηγοριά μετά από ένα μεγάλο χαστούκι. «Τουλάχιστον ήμουν εγώ εντάξει..» λες, και ξαφνικά όλα φαίνονται λίγο καλύτερα.
Ο σεβασμός στον εαυτό μας συνδέεται άμεσα με την «κοστολόγησή» του. Όσο  πιο πολύ έχουμε ιδρώσει για να χτίσουμε το «εγώ» μας, τόσο πιο ακριβά το πουλάμε. Και ανεξάρτητα από το αν ακούγεται εγωιστικό, ίσως είναι μια από τις πιο δύσκολες κινήσεις που έχουμε να «παίξουμε» στη ζωή. Πού θα μας εμπιστευτούμε..
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι μας έχουμε δώσει τον εαυτό μας «με έκπτωση» κάποιες φορές. Σε κάποιες περιπτώσεις το μετανιώσαμε, και σε άλλες (όπου σταθήκαμε τυχεροί) όχι. Αλλά γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο, όταν μάλιστα γνωρίζουμε πως η καλή σχέση με τον εαυτό μας είναι το εργαλείο για να φτιάχνουμε καλές σχέσεις με όλους τους υπόλοιπους..
Υπάρχει το ενδεχόμενο να φοβόμαστε ότι εάν κοστολογήσουμε το εγώ μας πολύ ακριβά, δε θα μπει κανείς στον κόπο να προσπαθήσει να το αποκτήσει. Ο φόβος της πιθανής απόρριψης και της επερχόμενης μοναξιάς είναι αυτός που μας κάνει να αφήνουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε σε αμφιβόλου αξιοπιστίας χέρια. Αλλά είναι αποτελεσματική λύση αυτή; Η υπομονή τελικά είναι αρετή.
Υπάρχουν περιπτώσεις έργων τέχνης που για κάποιο καιρό έμειναν στα αζήτητα. Αυτό δε σημαίνει ότι έπαψαν ποτέ να είναι έργα τέχνης, αλλά ότι εκείνη τη στιγμή δεν είχε βρεθεί ο κατάλληλος αγοραστής..

Της Τρισεύγενης Κόλλια

Πηγή: protagon