«Αεί να μαρτυράμε…»
Του Γιάννη Αν. ΛΟΥΚΑ
1
Πουλάκια τρία στέκονταν
στου Μέγα το μνημούρι.
Το ’να κοιτάει στη Λειβαδιά
και τ’ άλλο προς τη Δαύλεια.
Το τρίτο το κατάμαυρο
το Δίστομο αγναντεύει.
2
Πουλιά μου διαβατάρικα,
πολυταξιδεμένα,
γιατί δεν κελαηδάτε πια,
δεν αλαφροπετάτε,
δε σκίζετε τους ουρανούς,
στα σύννεφα να φτάστε;
3
Και το ’να δεν εμίλησε
και τ’ άλλο ούτε κρένει.
Το τρίτο το κατάμαυρο
μονολογάει και λέει:
4
«Ξένε, πολλά μη μας ρωτάς,
μη μας κακοκαρδαίνεις.
Τι είδαν τα ματάκια μας
ΕΣΥ, Θεέ, το ξέρεις!
5
Ήταν μια μέρα του Θεού,
σαν όλες τις ημέρες,
μανάδες κανακεύανε
τους γιους, τις θυγατέρες.
6
Οι άντρες για το θερισμό
από νωρίς φευγάτοι.
Πόλεμος ήταν, κατοχή
κι η ΛΕΥΤΕΡΙΑ… φευγάτη.
7
Είναι σκληρός ο πόλεμος,
μα έχει και κανόνες,
γυναίκες, γέρους και παιδιά
τους σέβονται οι αιώνες.
8
Όμως, σε τούτο το χωριό
στις δέκα Ιουνίου
είδανε τα ματάκια μας
σκηνές του μαρτυρίου.
9
Μπήκαν στην πόλη οι Ναζί
και πάνοπλοι σαν αστακοί
σκοτώσανε, βιάσανε,
το αίμα δε χορτάσανε.
10
Ολημερίς εσφάζανε,
τέλος δεν είχε η ΦΡΙΚΗ.
Λέγονται άνθρωποι αυτοί
ή αιμοβόρoι λύκοι ;
11
Το σούρουπο πλησίαζε,
λίγ’ είχαν απομείνει,
για να θυμίζουν στους λαούς
το τι σημαίνει ΕΙΡΗΝΗ!
12
Εμείς πουλάκια είμαστε,
πλάσματα του Θεούλη,
τέτοιο κακό δεν είδαμε
στην Οικουμένη ούλη.
13
Τα πετεινά του ουρανού
συμπάσχουμε και κλαίμε,
το γένος το ανθρώπινο
οικτίρουμε και λέμε:
14
«Ευχαριστούμε Σε, Θεέ,
Δημιουργέ των πάντων,
π’ ανθρώπους δε μας έκανες
σφαγείς των αδυνάμων!»
15
Ω, Γερμανοί ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ,
λαέ πολιτισμένων
φιλόσοφων και μουσουργών
κι όντων διεστραμμένων.
16
Ο μέγας σας πολιτισμός
εδώ εστιγματίσθη,
σε τούτο το μικρό χωριό
η ΑΝΘΡΩΠΙΑ… εσβήσθη.
17
Όμως, δεν ενικήσατε,
Ούνοι, μην απατάσθε,
κάθε χρονιά τη μέρα αυτή
στο Δίστομο ΗΤΤΑΣΘΕ !
18
Ξένε, διαβάτη βιαστικέ
και ντόπιε και ξωτάρη,
άλλα μη με ρωτήσετε,
κάντε μου αυτή τη χάρη.
19
Τώρα ταιριάζει σιωπή,
τώρα αρμόζει παύση
και ΧΡΕΟΣ σας του καθενός
το Άδικο να παύσει.
20
Κι αν κάποτε στα υψώματα
μας δείτε να πετάμε,
τα δυο πουλιά με χρώματα
κι εμένα καταμαύρο,
μη μας πυροβολήσετε,
αφήστε να πετάμε
και του Διστόμου τη Σφαγή
ΑΕΙ ΝΑ ΜΑΡΤΥΡΑΜΕ !
ΙΑΛ
2 σχόλια:
Το ποίημά σου, Γιάννη, Μνημείο στο Μπόϊ του Πόνου και της Θυσίας του Διστομίτικου Λαού!
Μπράβο σου!
Η απαγγελία, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων Μνήμης,στο Δίστομο, επίσης αξίζει το Μπράβο στον αγαπητό Γιάννη."Τύχη αγαθή" το έφερε να βρεθώ στο χώρο, χθες.Βαρειά η καρδιά από τον χαμό και το άδικο,στον μαρτυρικό τούτο τόπο, αλλά με μαεστρία περισσή οι συντελεστές μας γλύκαναν την καρδιά και έδωσαν την δύναμη στα χέρια μας να χτυπήσουν στον ρυθμό του "της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ" και τα χείλη μας να σιγοψηθυρίσουν,πως ναι, "μεθάει η αγάπη, αγάπη μου σαν το παλιό κρασί"!Μπράβο στον Εκπολιτιστικό Μορφωτικό Σύλλογο Αραχωβιτών καιστον πρόεδρό του, Γιάννη Σύρο, που ήταν και η ψυχή της έντεχνης λαϊκής ορχήστρας Αράχωβας, μαζί με τον Νίκο Κολόβαρη και τον Ανδρέα Σύρο και τις εξαιρετικές παρουσίες των δύο κοριτσιών στον πλαγιαυλό. Στην σοπράνο Σταυρούλα Πολλάτου, τον Λουκά Τζιτζώκο και την υπέροχη φωνή του Γιάννη Ράπτη. Στο όνομα της καλής μου φίλης και συμμαθήτριας Χαρίκλειας ένα ευχαριστώ σε όλες και όλους από τις χορωδίες της περιοχής μας. Να μη ξεχάσω τον μαέστρο Τοντόρ!Ενωμένοι μπορούμε ίσως και "να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα" και στη δύσκολη συγκυρία που περνάει η χώρα μας να προτάξουμε την αγάπη αντί για το μίσος και το μέλλον αντί για το ματωβαμένο παρελθόν... Χωρίς να λησμονούμε... Κάθε άλλο! Να αφήσουμε το χθεσινό ολόγιομο φεγγάρι να μας μαγέψει λίγο,σεργιανόντας μας "στου κήπου την κορομηλιά", ίσως να χαμογελάσουμε και πάλι! Με βαθειά συγκίνηση και ευχαριστίες Αλτάνα Π-Φ
Δημοσίευση σχολίου