Η μαύρη κυβέρνηση.

Οι κυρίαρχοι και το πολιτικό τους προσωπικό στην Ελλάδα, μέσα και από μια προσωπική ιδιοτέλεια κατοχής της εξουσίας, είναι διατιθέμενοι να πράξουν ό,τι χρειάζεται για να κρατηθούν στην εξουσία

Του Χρήστου Καραγιαννίδη 

Στ’ αποκαΐδια της κυβέρνησης Παπανδρέου φαίνεται να αναγεννιέται το πιο αυταρχικό πρόσωπο του αστισμού. Η βυζαντινολογία μεταξύ των μνημονιακών κομμάτων και των κολαούζων τους, αφού κράτησε σχεδόν μια βδομάδα, δείχνει να καταλήγει σε μια διορισμένη κυβέρνηση όπου και  οι ακροδεξιοί φορούν πλέον υπουργικά κοστούμια.

Αυτή θά ΄ναι η τελική μάχη: από τη μια σύσσωμο το σηψαιμικό πολιτικό κατεστημένο παρέα με εγχώριους και ξένους κεφαλαιοκράτες και τραπεζίτες κι από την άλλη ο λαός που εδώ και μήνες υψώνει τη φωνή του μέρα με την ήμερα ενάντια στις μνημονικές πολιτικές. Η ταξική αντίθεση σήμερα είναι όσο πιο ξεκάθαρη γίνεται, ιδιαίτερα μετά από τη τοποθέτηση ενός τραπεζίτη στην πρωθυπουργική θέση.

Σίγουρα δεν είναι μόνο το πρόσωπο ή τα πρόσωπα των οποίων η ανικανότητα μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε σήμερα. Είναι οι πολιτικές που ασκήθηκαν και ασκούνται όλο αυτό το χρονικό διάστημα κόντρα σε ολόκληρη τη κοινωνία. Είναι οι πολιτικές επιλογές των ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας  που συναρθρώνονται με τα συμφέροντα των τραπεζιτών και του κεφαλαίου και οδηγούν τους λαούς της Ευρώπης με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και τη πείνα.

Οι κυρίαρχοι και το πολιτικό τους  προσωπικό στην Ελλάδα, μέσα και από μια προσωπική  ιδιοτέλεια κατοχής της εξουσίας, είναι διατιθέμενοι να πράξουν ό,τι χρειάζεται για να κρατηθούν στην εξουσία.

Όχι δεν έχουν ηττηθεί, απλά ανασυντάσσονται και αναδιαρθρώνουν τις πολιτικές τους δυνάμεις για να επιβάλλουν τη τελική λύση. Και η λύση αυτή δεν εμπεριέχει το κόσμο της εργασίας στους κόλπους της, ή μάλλον, εμπεριέχει τον κόσμο της εργασίας στους κόλπους της ως υπηρέτη ή δούλο ή απλά διαχειρίσιμο εργαλείο για μεγαλύτερα κέρδη.

Όσο κι αν φαντάζει ύβρις η παρουσία σε υπουργικούς θώκους, αλλά και στον πρωθυπουργικό ιδίως, ανθρώπων που λίγη σχέση έχουν με τη δημοκρατία, την οποία θυμούνται μόνο στην επέτειο της αποκατάστασης της, δε πρέπει να μας φαίνεται παράξενο.

Το αστικό κράτος, με τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς, αποτελεί εργαλείο επιβολής δύναμης από τους κυρίαρχους και όσοι το υπηρετούν με προθυμία αποτελούν προνομιακούς σύμμαχους του ότι κι αν πρεσβεύουν.

Και τι μένει σε μας να κάνουμε, λοιπόν;

Η συγκυρία μας γεμίζει με επιτακτικές ανάγκες, η έμπρακτη αλληλεγγύη σε ανθρώπους που πέφτουν στην εξαθλίωση , η δικτύωση μας σε χώρους εργασίας και στις γειτονιές ώστε να πράττουμε μαζικά, η δημιουργία εστιών αντίστασης και ανυπακοής απέναντι στα μέτρα των κυβερνώντων, η συνεχής παραίνεση προς τους πολίτες να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους.

Δεν συνιστά καθηκοντολόγιο η αναφορά των παραπάνω. Είναι οι άμεσες προσπάθειες να κρατηθούμε ζωντανοί και αξιοπρεπείς στην επελαύνουσα βαρβαρότητα.

Οι δημοκρατικές εκτροπές που φορούν τον μανδύα της αστικής «νομιμότητας» δε πρόκειται να σταματήσουν εδώ. Έχει νόημα λοιπόν να συντονίσουμε το βήμα μας απέναντι στην επικείμενη επίθεση και να αφήσουμε τις αναζητήσεις για το φύλο των αγγέλων για αργότερα.

Βρισκόμαστε  σε άμυνα κι αυτό δε μας δίνει περιθώρια διασπάσεων και ατομικών λύσεων.

Ή ενωμένοι θα νικήσουμε ή διασπασμένοι θα μείνουμε σκυμμένοι να αναπολούμε ένα πλαστό παρελθόν που δεν θα ξαναζήσουμε.

Red Notebook