Του Κώστα Σκηνιώτη*
Βιώνουμε ως λαός στιγμές σίγουρα ιστορικές.
Η περίοδος αυτή
θα καταγραφεί από τον ιστορικό του μέλλοντος σίγουρα ως μια εποχή
αντιμεταρρυθμίσεων και κατάργησης κατακτήσεων ενός λαού, ο οποίος για να
φθάσει σ’ αυτές έδωσε σκληρούς αγώνες και αίμα για τουλάχιστον ενάμιση
αιώνα.
Αν
κοιτάξουμε πίσω από το 1840 και μετά θα δούμε αλλεπάλληλες ιστορικές
μάχες του ελληνικού λαού. Αντιμετώπισε πολέμους, δικτατορίες, ένα
βασανιστικό και σκληρό εμφύλιο πόλεμο, κατατρεγμούς, κυνηγητά, μέχρι να
φθάσει σε δυο σημαντικούς σταθμούς δηλαδή το 1974 και το 1981.
Οι πατέρες
των πατέρων μας και οι δικοί μας πατέρες έζησαν κακουχίες και
μετανάστευση για να οδηγήσουν τη χώρα σε αυτό που λέμε δημοκρατία και
κοινωνικές κατακτήσεις.
Την
τελευταία 20ετία υπήρξε στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερισμού εργασίας
μια πραγματική αντιμεταρρύθμιση που στην πραγματικότητα έβαζε τις βάσεις
για τις συγκλονιστικές ανατροπές που γίνονται σήμερα.
Ουσιαστικά
ξεθεμελιώθηκε η βιομηχανική παραγωγή και η αγροτική παραγωγή της χώρας.
Καταστρατηγήθηκε το παραγωγικό πρότυπο της χώρας, και ουσιαστικά αυτό
οδήγησε στην ανατροπή του καταναλωτικού, του κοινωνικού και του
πολιτιστικού προτύπου.
Η χώρα
οδηγήθηκε σε ένα μεταπρατικό πρότυπο με έμφαση στις εισαγωγές, στη
διεύρυνση του ελλείμματος του εξωτερικού εμπορίου, οδηγήθηκε στη λογική
του χρέους και των δανεικών.
Παράλληλα,
μεθοδευμένα και συστηματικά ο ελληνικός λαός παραδόθηκε στο έλεος των
τραπεζιτών και της τραπεζικής επέκτασης και βρέθηκε, μέσα από μια σειρά
μηχανισμούς, χρεωμένος στην απλή καθημερινότητά του.
Σε αυτά
πρέπει να προσθέσουμε οπωσδήποτε τη συγκλονιστική παγκόσμια αλλαγή της
κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης με όλα όσα αυτό συνεπάγεται. Πρέπει να
προσθέσουμε τον κατακερματισμό σε πολλά μικρότερα κράτη μεγάλων
περιοχών όπως η Γιουγκοσλαβία, την αναβίωση του εθνικισμού και των
εθνικών κρατών, καθώς και την ανάφλεξη μεγάλων περιοχών και την ύπαρξη
πολέμων και εμφύλιων συρράξεων.
Σε αυτή την
υλική βάση ο καπιταλισμός προωθεί την προσπάθειά του να περάσει την
παγκόσμια δομική κρίση στην οποία βρίσκεται στις πλάτες των εργαζόμενων,
των συνταξιούχων, των νεολαίων και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Την ίδια ώρα
βρισκόμαστε σε ένα απόγειο συσσώρευσης πλούτου σε ελάχιστα χέρια. Μόνο
10 εκατομμύρια άνθρωποι επί της γης των 6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων έχουν
στα χέρια σήμερα σε μετρητά 21 τρισεκατομμύρια δολάρια σε φορολογικούς
παραδείσους και στην Ελβετία.
Την ίδια
στιγμή προωθούνται πολιτικές που εξωθούν στην εξαθλίωση, στη φτώχεια,
στην απομόνωση τεράστια τμήματα του πληθυσμού στην Ελλάδα, στην Ευρώπη,
σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα έρχεται ουσιαστικά να διαλύσει το πνεύμα, τη βούληση, τη συγκρότηση προσώπων και συλλογικοτήτων.
Αυτή η ζοφερή πραγματικότητα δημιουργεί προϋποθέσεις θλίψης αλλά και κατάθλιψης.
Εδώ ακριβώς
είναι που πρέπει να πασχίσουμε, να παλέψουμε και να παραμείνουμε όρθιοι.
Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να παραιτηθούμε από τον καθημερινό αγώνα,
από τη διάθεση αλληλεγγύης, από τη μαχητικότητα, από τη νηφαλιότητα και
την αγωνιστικότητά μας.
Κυρίως δεν
πρέπει να παραιτηθούμε από τη συμμετοχή μας στις συλλογικότητες που μας
αντιπροσωπεύουν, κυρίως από τη συμμετοχή μας στους συλλογικούς ταξικούς
αγώνες, κυρίως από τη συμμετοχή μας στην πολιτική δράση που θα έχει ως
σκοπό και στόχο την ανατροπή αυτού του συστήματος που παράγει όλα αυτά
τα νοσηρά φαινόμενα. Πρέπει να αντισταθούμε στον εκφασισμό που
προωθείται, πρέπει να αντισταθούμε σε όλους αυτούς που κηρύττουν
κηρύγματα ρατσισμού, μισαλλοδοξίας και διαίρεσης του κοινωνικού ιστού,
με πρόθεση να βάλουν κοινωνικές ομάδες τη μια απέναντι στην άλλη.
Όσο και αν οι μέρες που περνάμε είναι σκληρές και δύσκολες, για παραίτηση από τους αγώνες δεν πρέπει να γίνεται ούτε λόγος.
Υ.Γ.: Η
προσεδάφιση στον Άρη είναι σίγουρα μεγάλο επιστημονικό επίτευγμα. Μακάρι
το βλέμμα τους να ήταν στραμμένο στη γη και στα μεγάλα ανθρωπιστικά
προβλήματά της.
*Ο Κώστας Σκηνιώτης είναι ποιητής, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου