Αγαπητέ σύντροφε Αλέξη

Καρτερός Θανάσης

Δεν ξέρω αν το έχεις συνειδητοποιήσει, ή η ένταση της αναμέτρησης, ακόμα και κάποιος φόβος, σε κάνει να το απωθείς μέσα σου, όμως είναι πολύ πιθανό στις 18 Ιούνη όχι απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι πρώτο κόμμα, αλλά κι εσύ να είσαι ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της Ελλάδας. Στη χειρότερη περίπτωση -εκεί φτάσαμε- αυτό απλώς θα αναβληθεί για λίγους μήνες. Και δεν χρειάζεται να μελετά κανείς τις δημοσκοπήσεις -αρκεί να κυκλοφορεί στις γειτονιές της απόγνωσης, στις καφετέριες των ανέργων, αλλά και στα στέκια όπου πίνουν τον εσπρέσο τους οι αυτουργοί των Μνημονίων, για να αισθανθεί αυτό που έρχεται.

Πώς και γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίχθηκε «εν μια νυκτί» σε τιμωρία των βαρβάρων και εφιάλτη των εφησυχασμένων θα το αναλύσουν οι ειδικοί. Όμως ένα είναι σίγουρο:

Η ταπείνωση και η απελπισία ενός κόσμου ολόκληρου, που είδε να εξανεμίζεται όχι μόνο το εισόδημα, η σιγουριά και η προοπτική, αλλά και η στοιχειώδης αξιοπρέπεια, οδήγησε τα βήματά του στον ΣΥΡΙΖΑ. Με κάποιο μαγικό και απροσδόκητο για πολλούς τρόπο, αυτός ο κόσμος είδε και βλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ μια ελπίδα. Πολλοί μάλιστα είδαν και βλέπουν τη μόνη ελπίδα. Με αποτέλεσμα να τον αγκαλιάσει εκλογικά, να τον υπερασπίζεται μέσα του και στις δημόσιες συναθροίσεις με πάθος, να μην οπισθοχωρεί, το αντίθετο μάλιστα, μπροστά στην εκστρατεία φόβου των εκπροσώπων του παλιού. Και να έχει επιτέλους μετά από πολύ καιρό αποκτήσει ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ.

Σ’ αυτές τις προσδοκίες, στην έφοδο του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ουρανό, συνέβαλαν φυσικά χιλιάδες απλοί άνθρωποι της Αριστεράς, στελέχη δοκιμασμένα σε δύσκολες εποχές, νέες και νέοι που θέλουν να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση. Και ό,τι φαίνεται σαν ουρανοκατέβατο θαύμα, έχει πίσω του πολλή δουλειά και πολλή αφοσίωση, συγκρούσεις με την καθημερινότητα της μιζέριας, φωτισμένους ανθρώπους που όχι μόνο πίστεψαν σε σένα, αλλά και πάλεψαν να μεταβληθούν οι «συνιστώσες» σε μια συμπαγή λίγο πολύ δύναμη, με αρχή, μέση και τέλος και αριστερή-ριζοσπαστική ταυτότητα. Και αγώνες-αγώνες-αγώνες, που συχνά φαίνονταν άγονοι και μοναχικοί.

Αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, στη μετάβαση του ΣΥΡΙΖΑ από το τσάι και συμπάθεια ενός μαχητικού αλλά μικρού κόμματος στις σκληρές προκλήσεις μιας μεγάλης πολιτικής δύναμης, η συμβολή σου υπήρξε στις συνθήκες αυτές αναντικατάστατη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι φυσικά το κόμμα του Τσίπρα, αλλά ο Τσίπρας είναι σήμερα το πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δεν συνιστά πρωτίστως τίτλο τιμής -όχι ακόμα- αλλά τεράστια ευθύνη. Να σηκώνει κανείς τις προσδοκίες εκατομμυρίων ανθρώπων και μάλιστα σε συνθήκες όπως οι σημερινές είναι βάρος δυσβάσταχτο. Να σταθεί όρθιος στο δύσκολο ταξίδι που έχει μπροστά του, φορτωμένος μάλιστα αυτό το απαιτητικό κιβώτιο, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Να αντιμετωπίζει καθημερινά τη συντεταγμένη συκοφαντία, τα καθεστωτικά ΜΜΕ που έχουν αποθηριωθεί, δεν είναι καθόλου απλό.

Δεν χρειάζεσαι -το έχεις αποδείξει- τον πατερναλισμό κανενός. Χρειάζεσαι όμως στήριξη-στήριξη-στήριξη στην καθημερινή σου διαδρομή. Χρειάζεσαι εκείνη τη συμπαράσταση της συλλογικότητας που κρατά τους ηγέτες προσγειωμένους και τους δεσμούς τους με τον απλό κόσμο ισχυρούς. Και χρειάζονται όλοι οι σύντροφοι και συνεργάτες σου σε τέτοιες στιγμές μια νέα σεμνότητα. Υποταγή -ακριβώς αυτή είναι η λέξη- στις προσδοκίες του κόσμου. Απαλλαγή από τις παθογένειες του κομματικού μικρόκοσμου, αντίσταση στον εύλογο πειρασμό της αλαζονείας, σταθερή υπεράσπιση των θέσεων του κόμματος μπροστά στον μανιασμένο αντίπαλο, υποστολή ή και αναστολή του αριστερού ναρκισσισμού που βάζει στο κέντρο του την προσωπική άποψη.

Όλοι ξέρουν πως ό, τι έγινε μέχρι σήμερα είναι απλώς ο πρόλογος σε ότι θα ακολουθήσει. Και όλοι αναρωτιούνται: Θα αντέξει ο ΣΥΡΙΖΑ; Θα αντέξει ο Τσίπρας;

Φυσικά και θα αντέξεις. Αν ο γυλιός σου είναι γεμάτος με κείνα τα εφόδια της Αριστεράς που σε άλλες εποχές βοήθησαν στην πολιτική της επιβίωση και σήμερα είναι προϋπόθεση για τη νίκη της -όχι μόνο την εκλογική.

Με τη συντροφικότητα και την αλληλεγγύη.

Με τη στήριξη εκείνων που δοκιμάστηκαν σε άγριες εποχές, των άλλων που δοκιμάζουν την αντοχή των ονείρων τους, ανθρώπων που έχουν στο DNA τους γραμμένη την αφοσίωση στον χιλιοπροδομένο αυτό λαό.

Και με την ενέργεια που δίνουν οι προσδοκίες -είναι ευθύνη και βάρος δυσβάσταχτο αλλά είναι αυτές που φορτίζουν τις πολιτικές και προσωπικές μπαταρίες, αν διαθέτει κανείς τον κατάλληλο φορτιστή.

Αυτή τη φορά θα ξεχάσουμε την αρχαία πικρή ευχή: καλή αντάμωση στα γουναράδικα.

Αυτή τη φορά η ευχή μας είναι: Ψυχή βαθιά και καλό ταξίδι σε σένα και σε όλους όσοι πιστεύουν…

avgi.gr