του Γιώργου Δομιανού απ΄το
http://nomanual.gr/
Παιδάκι 5 χρονών, στους αμπελοκήπους, στο διαμέρισμα δίπλα στον παππού να βλέπω τον Καραμανλή μέσα σε λαοθάλασσες. Η τηλεόραση μαυρόασπρη. Μαυρόασπρες και οι μέρες τότε, μέσα στα γκρι και ήδη καρβουνιασμένα σπίτια μιας τάξης που ήθελε να γίνει αστική μα την κορόιδεψαν στη μέση της διαδρομής.
Και ύστερα άλλες λαοθάλασσες με πράσινους ήλιους (είχαμε πάρει έγχρωμη τηλεόραση) ο Παπανδρέου να σηκώνει το χέρι του και ο κόσμος να τον φιλά να κολλάει στα καπό αφίσες με το πρόσωπο του και ο παππούς μου που ήταν δεξιός (αλλά αγόραζε “τα νέα” τότε) να λέει πως “κάτι θα κάνει αυτός, δεν μπορεί” (ναι, δεν μπορεί) και έμπαινε και λίγο χρώμα στην ζωή.
Και ύστερα πρώτη χρονιά λυκείου, στις πρώτες καταλήψεις ανεβασμένος στα τοιχάκια του πολυκλαδικού με ένα χάρτινο περιβραχιόνιο που έγραφε ομάδα περιφρούρησης να κοιτάω τους μπάτσους με τα πολιτικά και να τους πετάω μαζί με την εφηβική μου αναίδεια και το εφηβικό μου τσιγάρο και να γελάω και να σκέφτομαι: νοιώθω γεμάτος χρώματα και νοιώθω “θα νικήσω”.
Και ύστερα στην τελευταία τάξη, κρυφές αφισοκολλήσεις, ναι, είμαστε αριστεροί, έχουμε χρώματα στα μάτια μας και είμαστε και νέοι και θα νικήσουμε.
Και ύστερα σχολή δημοσιογραφίας, καθηγητής ο Κομίνης, καθηγητής ο Ραφαηλίδης – αχ, να είχα μυαλό τότε, απλά να τους φίλαγα τα χέρια και τη σκέψη τους.
Και ύστερα συνασπισμός και τρέξιμο και γέλιο και ναι, είμαστε ψηλά, τα χρώματα εκτοξεύονται πάνω από την πόλη.
Και ύστερα διάσπαση και πάλι δεξιά και το αυτί στο ραδιόφωνο, να ακούς για τον Κατσίκη, να ακούς την Μητσοτάκη που έγινε Μπακογιάννη μόλις είδε το αίμα. Αλλά έβαζα τα χέρια στις τσέπες και έβγαζα αναπτήρες και χρώματα.
Και ύστερα φαντάρος, και κρύο και ζέστη και μαυρίλα και γλείψιμο, να ησυχάσω να βγάλω τη στολή, να δείξω πόσα χρώματα έχω μέσα μου.
Και ύστερα δουλειά και έρωτες, ταξίδια, καλοκαίρια, πίκρες και χαρές όλες γεμάτες χρώματα.
Και ύστερα παιδί αλλά όλα καλά, ευημερία πλαστή – μα έλα που δεν ήξερα το “πλαστή” με τούτη την έννοια.
Και ύστερα πάλι δουλειά και πάλι έρωτες και μουσικές και άλλο παιδί και αγόραζα αποθήκες μέσα στο μυαλό μου να τις γεμίσω με τα χρώματα.