Από την κόλαση στον εθελοντισμό

του Γιώργου Λαγαρία protagon.gr

«Κόλαση είναι η αδυναμία ύπαρξης λογικής»-Platoon,1986

Κόλαση. Μέρος τιμωρίας. Δεν ελπίζω πια. Μόνο τιμωρούμαι. Για ανθρώπους που έκλεψαν, από ανθρώπους που έκλεψαν, με εντολή του ηγέτη ενός λαού που δωροδόκησε τους τιμωρούς μου για εγκλήματα τα οποία εισέπραξαν σε βάρος μου, και για τα οποία τώρα αυτοί με τιμωρούν. Παράνοια; Δεν νομίζω.

Η τιμωρία δεν έχει σχέση με δικαιοσύνη. Είναι ζήτημα δύναμης και δημιουργίας φόβου σαν μέσο εξαναγκασμού. Στην κόλαση άλλωστε, ο τιμωρός είναι ο μεγαλύτερος αμαρτωλός.

Όχι κόλαση λοιπόν αυτό που ζούμε. Ζωή, εκμετάλλευση της δύναμης. Ο μύθος είναι ότι αξίζω να τιμωρηθώ. Η αλήθεια είναι ότι είμαι απλώς μικρός. Η μειλιχιότητα όμως, η υπομονή και η κατανόηση πεθαίνουν μαζί με την ελπίδα. Και τα λόγια δίνουν τη θέση τους στην πράξη. Μπροστά στην πράξη, πεθαίνει ο φόβος, και ο φόβος είναι η βάση (αυτής) της εξουσίας. Τι συνιστά πράξη λοιπόν; Τώρα θα ήθελα να βγάλω τον λόγο του “V for Vendetta”… αλλά όχι.

Θέλω να αλλάξω το σύστημα, όχι όμως με βία, γιατί αυτή γεννάει πάντοτε βία. Πώς λοιπόν; Κάνοντας κάτι που καταργεί την αδήριτη ανάγκη για χρήμα. Βγάζοντας τον εκβιασμό από την εξίσωση.

Όσο η επιθυμία του κέρδους εις βάρος του κοινωνικού συνόλου κυριαρχεί, τόσο ο άνθρωπος θα εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο, με το όποιο σύστημα. Και η κοινωνία θα συνεχίσει να αποδομείται. Τι σημασία θα έχει το «δραχμή ή ευρώ», τη στιγμή που δεν είμαστε κοινωνία ανθρώπων, αλλά απλώς άνθρωποι που γειτονεύουν; Πώς θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα, αν όχι ως ομάδα; Και αφού οι πολιτικοί, υπεύθυνοι για την κοινωνία, ξύνονται, θα κλαιγόμαστε, ή θα κάνουμε κάτι; Ο πολιτισμός άρχισε να αναπτύσσεται μετά την ίδρυση των πρώτων κοινωνιών και να από-εξελίσσεται όταν κλειστήκαμε στα σπίτια.

Το να προσφέρεις τον εαυτό σου στην κοινωνία, της οποίας είσαι μέλος μπορείς να το κάνεις ανεξαρτήτως νομίσματος. Όλοι θα το κάναμε, αρκεί να μπορούσαμε να αποφύγουμε το «καπέλωμα» από κόμματα και λεφτά, να ξέραμε ότι η δουλειά που βάζουμε θα γυρίσει τελικά (και) σε εμάς.

Χρειάζεσαι και φίλους. Αν ξεκινούσα να βάφω το σχολείο του παιδιού μου μόνος, θα χρειαζόμουν 50 ώρες. Αν πάρω 50 άτομα, θα τελειώσω σε 1 ώρα. Αυτοί που με βοήθησαν πρέπει κάτι να κερδίσουν. Χρωστάω 49. Οκ, θα δουλέψω λοιπόν αφιλοκερδώς 10 ώρες σε ένα γηροκομείο, 10 ώρες να καθαρίζω στο Γενικό Κρατικό, 10 ώρες να κάνω ιδιαίτερα σε παιδιά, κ.ο.κ.. Εργατοώρα για εργατοώρα. Και αν κάποιοι μπορούν να προσφέρουν παραπάνω μια χαρά!

Μερικές παραδοχές όμως:

• Ο χρόνος του κάθε ενός είναι σημαντικός. Για όλους κοστίζει και όλοι πρέπει να κερδίζουν κάτι από την ιστορία. Χρειάζεται λοιπόν συντονισμός.

• Το κράτος δεν μπορεί να έχει καμία θέση παρά μόνο την αποδοχή βοήθειας.

• Χρήματα δεν πρέπει να μπλέξουν στην εξίσωση. Ταμεία και επιτροπές, οδηγούν σε έναν γνωστό μονόδρομο. Και για τα πρώτα υλικά; Δώσε χρωματοπώλη μπογιές για το σχολείο και θα δουλεύω με φόρμα με το logo σου, για να σου κάνω δωρεάν διαφήμιση ή θα σου φυλάξω τα παιδιά στον παιδικό σταθμό.

Δώσε στην κοινωνία για να πάρεις. Κανονικά θα έπρεπε να είναι αυτόματο. Το χρήμα φτιάχτηκε για να διευκολυνθούν οι συναλλαγές. Επειδή όμως το «κοινωνικό συμβόλαιο» έχει σπάσει, και το χρήμα έγινε αυτοσκοπός, πρέπει να το διορθώσουμε μόνοι μας. Μόνο έτσι θα πάρουμε πίσω τον έλεγχο της ζωής μας. Αυτή είναι λοιπόν η ιδέα. Της δίκαιης συναλλαγής με την κοινωνία, αντί του υπερ-κέρδους, που μπορεί να προέλθει από χρηματικές ανταλλαγές.

Όσοι λοιπόν θέλετε ας σηκώσουμε τα μανίκια, και ας ξεκινήσουμε κάτι εθελοντικό, μακριά από κόμματα, που θα μπορούσε να αλλάξει την καθημερινότητα. Αν υπάρξουν αρκετά θετικά σχόλια από κάτω, αρχίζουμε ένα γκρουπ στο facebook για συζήτηση και συνεννόηση.

Ο σκοπός είναι να ξαναγίνουμε κοινωνία ανθρώπων αντί για κοινωνία λύκων. Και μετά δεν θα έχει καμία σημασία σε τι νόμισμα. Θα υπάρχει ελπίδα, εμπιστοσύνη. Αν δεν ενωθούμε σαν κοινωνία, θα πέσουμε σαν μονάδες. Και εγώ τουλάχιστον δεν σκοπεύω να «φύγω ήσυχος μέσα στην καλή νύχτα» για να σωθεί το σύστημα.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών