Η αρρώστια των τρελών αγελάδων, η παγκόσμια οικονομία και η Ελλάδα

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Πρώτο Θέμα» στο φύλλο της Κυριακής 11/09/2011.

Του Γιώργου Δ. Ανδρέου

Βλέποντας και ζώντας όσα συμβαίνουν στην οικονομία στο διεθνές και Ευρωπαϊκό περιβάλλον και τον δραματικό αντίκτυπό τους στη χώρα μας, αν και δεν είμαι oύτε γιατρός ούτε οικονομολόγος, έκανα ενστικτωδώς τον συνειρμό ανάμεσα στην παγκόσμια οικονομία και την αρρώστια των τρελών αγελάδων. Η αρρώστια αυτή (σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια) που έκανε την εμφάνισή της το 1986, εν τέλει αποδόθηκε στην παραβίαση – με ανθρώπινη παρέμβαση - της φυσικής διατροφικής αλυσίδας, με την διατροφή των φυτοφάγων αγελάδων με ζωικές τροφές (σάρκες). Το αποτέλεσμα ήταν να «τρελαθεί» το DNA των βοοειδών με τις συνέπειες που ακολούθησαν. Το φάρμακο ήταν ένα και μόνο και υπήρξε αποτελεσματικό: Η αποκατάσταση της φυσικής τάξης .

Κάτι ανάλογο έπαθε και η παγκόσμια οικονομία, αρχής γενομένης και πάλι την 10ετία του 1980. Το χρήμα, από μέσο συναλλαγής, έγινε αντικείμενο συναλλαγής, δηλαδή προϊόν. Άρχισε , με τις ευλογίες της διεθνούς και της εγχώριας έννομης υποτίθεται τάξης, το εμπόριο του χρήματος και τα παιχνίδια, αρχικά με τις τιμές του συναλλάγματος και εν συνεχεία με τα λεγόμενα «παράγωγα» δηλαδή το εμπόριο των προβλέψεων, των ασφαλίστρων οικομομικών κινδύνων κλπ για οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανένας. Άρχισαν δηλαδή και θεσμοθετήθηκαν ως νόμιμες εμπορικές συναλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο τα «στοιχήματα»και «ο τζόγος», είτε σε σχέση με τις εξελίξεις των τιμών διαφόρων προϊόντων, είτε με τις εξελίξεις των ισοτιμιών των νομισμάτων, είτε και με τις αξίες των ομολόγων, τις τιμές των ρύπων και άλλα πολλά που δεν βάζει ο νους του απλού ανθρώπου.

Έτσι δημιουργήθηκε η φούσκα και ο πλασματικός πλούτος αφού το ένα ευρώ ή το ένα δολάριο μπορούσε να κοστίζει ή να αποδίδει 2 και 5 ή και μισό ή και τίποτα, αναλόγως των εξελίξεων. Ιλιγγιώδη ποσά άλλαζαν χέρια από τυχαία ή ποδηγετούμενα γεγονότα και καταστάσεις. Και ο κεφαλαιακός πλούτος της ανθρωπότητας, αντί να επενδυθεί στις παραγωγικές δραστηριότητες και να αποδίδει, επενδύθηκε, μέσα από τα λεγόμενα FUNDS στον «τζόγο» και το εύκολο κέρδος. Και όπως ήταν φυσικό το σύστημα, με τον πρώτο κλυδωνισμό τρελάθηκε και κατέρρευσε. Γιατί ο φυσικός κανόνας είναι ότι το ένα (1) είτε είναι ευρώ είτε δολάριο ισούται πάντα με ένα (1) ή με κάποια ποσότητα προϊόντος ή υπηρεσίας.

Ανάμεσα στα άλλα στοιχήματα είναι, δυστυχώς, και ο τζόγος στην πρόβλεψη αν η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει (επιλεκτικά ή οριστικά) ή όχι (πιστωτικό γεγονός ή πιστωτικό επεισόδιο το λένε οι εφημερίδες και έχει περάσει και στα καφενεία).

Μέχρι εδώ θα μπορούσε να πει κανένας, που είναι το κακό. Και έτσι θα ήταν αν αυτοί που στοιχηματίζουν δεν προσπαθούσαν να επηρεάσουν με κάθε μέσο και τρόπο τις εξελίξεις προς την κατεύθυνση που τους συμφέρει. Και είναι επίσης γεγονός ότι αυτοί που «παίζουν» και μάλιστα τα τεράστια ποσά που έχουν ή διαχειρίζονται, έχουν την δύναμη, μεγάλη δύναμη, να μπορούν να επηρεάσουν με διάφορα μέσα - και ανθρώπους βέβαια ξένους αλλά ατυχώς και ντόπιους - τις εξελίξεις για να επέλθει το «πιστωτικό γεγονός», δηλαδή, εν προκειμένω, να χρεοκοπήσει η Ελλάδα, για να κερδίσουν. Και είναι βέβαιο ότι οι κινήσεις τους δεν έχουν κανένα συναισθηματικό ή εθνικό κίνητρο ή ενδοιασμό. Αποβλέπουν μόνο στο κέρδος. Όπως άλλωστε γίνεται και σε όλα τα στοιχήματα (είναι πολύ πρόσφατο το παράδειγμα των στημένων ποδοσφαιρικών αγώνων στο βωμό του δημόσιου τζόγου του ΟΠΑΠ - ΣΤΟΙΧΗΜΑ, όπου κάποιοι έστηνα τα παιχνίδια για να στοιχηματίσουν και να κερδίσουν τεράστια ποσά, ενώ οι απλοί παίκτες – φίλαθλοι αμέριμνοι χειροκροτούσαν, έπαιζαν και με τον τρόπο αυτό χρηματοδοτούσαν τους ραντιέρηδες).

Μεγάλος χαμένος είναι πάντα ο απλός μέσος πολίτης, που καλόπιστα, αφελώς θα έλεγα, συμμετέχει με τον έναν ή άλλο τρόπο στις στημένες αυτές καταστάσεις, ακούγοντας τις σειρήνες που τις προπαγανδίζουν (η διαφήμιση του ΟΠΑΠ για το «Στοίχημα» «παίζει» και σήμερα στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα).

Άλλο όμως να χάσεις πέντε, πενήντα ή πεντακόσια ευρώ στο «στοίχημα» και άλλο να χάσεις τη ζωή σου. Γιατί απώλεια της ζωής του σημαίνει ουσιαστικά για τον απλό μέσο άνθρωπο η χρεοκοπία της χώρας, επιλεκτική (που είναι ο πρόδρομος της πλήρους) ή μη, από την οποία κάποιοι θα κερδίσουν ιλιγγιώδη ποσά, ενώ ο μέσος Έλληνας θα χάσει τις οικονομίες, τη δουλειά και την οικογένειά του. Γιαυτό και ο μέσος αυτός Έλληνας - ο νοικοκύρης - που έχει μια δουλειά, τη σειρά, το σπίτι του και πέντε ευρώ στην άκρη, και όλα αυτά αποκτημένα με νόμιμο και διαφανή τρόπο, πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός μέχρι και καχύποπτος θάλεγα. Να εντοπίζει και να αποδοκιμάζει τις σειρήνες του λαϊκισμού που προπαγανδίζουν έντεχνα και άμεσα ή έμμεσα τη χρεοκοπία, είτε ευθέως είτε επαινώντας και στηρίζοντας λαϊκίστικες προτάσεις και πολιτικές που οδηγούν αναπόδραστα στη χρεοκοπία, ή σε άλλες ισοδύναμες καταστάσεις όπως π.χ. η επιστροφή στη δραχμή. Η αποδοχή και στήριξη των «εύκολων λύσεων» που προβάλλουν ανερυθρίαστα κάποιοι και της λαϊκίστικης απαίτησης να μην αλλάξει τίποτα στον τρόπο λειτουργίας του Ελληνικού Κράτους και στη ζωή μας, να μην ληφθούν μέτρα μείωσης των δημοσίων δαπανών για να σταματήσουμε κάποτε να παράγουμε κάθε χρόνο χρέος, να μην γίνουν διαρθρωτικές αλλαγές, να αναζητήσουμε λύσεις (δηλαδή δανεικά πάλι) εκτός του φυσικού μας χώρου που είναι η Ευρώπη (λες και αυτά δεν θα πρέπει να τα επιστρέψουμε ή οι άλλοι είναι ηλίθιοι να δανείσουν «μπαταχτσήδες»), οδηγεί με ασφάλεια στην χρεοκοπία και την καταστροφή, από την οποία θα ωφεληθούν μόνο οι στοιχηματίες που «στήνουν» και το παιχνίδι αυτό. Κερδισμένοι επίσης θα βγουν και αυτοί που χρωστάνε πολλά στο Κράτος και στις Τράπεζες και πιστεύουν ότι θα γλιτώσουν μέσα στο γενικό μπάχαλο που θα φέρει η χρεοκοπία, αλλά και όσοι επωφελήθηκαν από τον πακτωλό του δανεικού χρήματος και θησαύρισαν με «μαύρα» κυρίως χρήματα από μίζες, προμήθειες και παράνομες συναλλαγές, που τα έχουν από καιρό και ανώδυνα στείλει στην Ελβετία. Το κακό είναι ότι και η Κυβέρνησή μας, αντί να ενημερώνει και να κρούει τους κώδωνες του κινδύνου, εντελώς πολιτικάντικα σφυρίζει αδιάφορα και υποκριτικά, με γνώμονα μόνο το κομματικό συμφέρον, στηρίζοντας με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά τους πονηρούς και τους ύποπτους, λες και θα έχει κομματικό όφελος από την χρεοκοπία και την καταστροφή.

Η ασθένεια των τρελών αγελάδων στην οικονομία, ειδικά στη δική μας, θα περάσει με την αποκατάσταση της φυσικής τάξης, που είναι το χρήμα να γίνει και πάλι μέσο συναλλαγής, που θα επενδυθεί και θα αυξάνεται από την πραγματική οικονομία που είναι η δουλειά σε παραγωγικές δραστηριότητες (γεωργία, βιομηχανία, τουρισμός, υπηρεσίες κλπ). Και βέβαια με την επιστροφή των πολιτών στην παραγωγή. Όσο πιο γρήγορα γίνει αντιληπτό από όλους, όσο πιο γρήγορα απομονωθούν οι εγκάθετοι προπαγανδιστές και οι πληρωμένες σειρήνες τους, αλλά και οι λαϊκιστές πολιτικάντηδες, τόσο πιο γρήγορα θα δούμε το φως της ελπίδας. Με πόνο όμως , κόπο και δουλειά, πολλή δουλειά. Δυστυχώς οι παχιές αγελάδες τελείωσαν για όλους μας.

Ο Γιώργος Δ. Ανδρέου, είναι Δικηγόρος,

Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της Δημοκρατικής Συμμαχίας