ΠΟΙΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΦΥΣΗΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Του Γιάννη Αν. Λουκά

Λίγο ακόμα να ιδούμε (2)

Τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν (3)

Λίγο ακόμα να ιδούμε (2)

τα μάρμαρα να λάμπουν

να λάμπουν στον ήλιο

τη θάλασσα να κυματίζει.

Λίγο ακόμα να σηκωθούμε

λίγο ψηλότερα (3)

 Ποίηση : Γιώργος Σεφέρης
Μουσική : Μίκης Θεοδωράκης

Το ποίημα της ελληνικής φύσης και του ελληνικού πολιτισμού


Όταν αυτή την εποχή κάνω τη διαδρομή από την Αράχωβα προς την Ιτέα, με έναν τρόπο ασυνείδητο (αυτόματο και μαγικό θα έλεγα), μου έρχεται στη σκέψη και στα χείλη αυτό το τραγούδι. Λες και γράφηκε γι αυτή τη διαδρομή. Το βρίσκετε υπερβολικό; Για να το δούμε.

Ξεκινώντας κανείς από την ορεινή Αράχωβα των χιλίων μέτρων έχει για μόνιμη συντροφιά του τις ανθισμένες αμυγδαλιές (ή μυγδαλιές ή μυδγαλιές στη ντοπιολαλιά μας). Μια οργιώδης ανθοφορία. Ένας παροξυσμός της ανοιξιάτικης αναγέννησης. Μια πρόωρη και βιαστική αποκάλυψη των χρωμάτων. Μια ασυμφωνία μες στην παγωνιά του χειμώνα και ταυτόχρονα μια εαρινή συμφωνία. Ο προάγγελος της Πασχαλιάς. Του Ακάθιστου Ύμνου και των Χαιρετισμών ο φυσικός διάκοσμος. Των παγωμένων πουλιών και των κρυμμένων εντόμων το πρώτο θέλγητρο. Καθένα απ’ αυτά χωριστά κι όλα μαζί κι όσα άλλα μπορεί να σκεφθεί η φαντασία και η ευαισθησία του ανθρώπου. Του ανθρώπου που βγαίνει δειλά-δειλά από έναν παγωμένο και δύσκολο Χειμώνα.

Και οι αμυγδαλιές που λέτε, συνοδεύουν το βιαστικό και αφηρημένο και απορροφημένο στο κινητό (και στα sms και στα hands free και στα cds) οδηγό και προσπαθούν να γίνουν πιο όμορφες, πιο τσαχπίνες, πιο ελκυστικές, μήπως και τις προσέξει κανένας περαστικός οδηγός , μήπως και σταματήσει για λίγο να θαυμάσει από κοντά το θαύμα της επαναλαμβανόμενης ανθοφορίας. Και είναι πολύ ανυπόμονες οι αμυγδαλιές. Ξέρουν ότι για λίγο θα είναι ακόμα ανθισμένες. Θα τις προσέξει κανείς; Θα τις θαυμάσει κάποιος; Θα γράψει κανένας ονειροπόλος και ρομαντικός κάτι καλό γι αυτές; Κι ας μην είναι αριστούργημα. Μόνο να τις προσέξει. Τίποτε άλλο δε θέλουν. Και πόση απογοήτευση, όταν περάσουν απαρατήρητα τα άνθη τους ! Άλλον ένα χρόνο υπομονή μέχρι την επόμενη ανθοφορία τους. Η φύση έχει τους ρυθμούς της.

Και το ντεκόρ αυτό συνεχίζεται μέχρι τους Δελφούς και παρακάτω ακόμα μέχρι τη μαγική αυτή θέση, τον αμυγδαλεώνα του Χρισσού, όπου στέκουν οι «συνοριοφύλακες» αμυγδαλεώνα-ελαιώνα.

«Τα μάρμαρα να λάμπουν»

Κι ενώ δε χορταίνει το μάτι κι η ψυχή τις ανθισμένες αμυγδαλιές, την ποίηση της φύσης, νάσου ξεπροβάλλει η ποίηση των προγόνων μας : τα μάρμαρα των Δελφών.

Η Προναία Αθηνά προστατευμένη μέσα στις ελιές, ο αναστηλωμένος και κομψός Θησαυρός των Αθηναίων, ο επιβλητικός Ναός του Απόλλωνα, το Αρχαίο Θέατρο των Δελφικών Γιορτών του Σικελιανού να περιμένει υπομονετικά την αναστήλωσή του και την επαναχρησιμοποίησή του. Όλα αυτά προλαβαίνει να τα δει κανείς, ακόμα κι αν περνάει βιαστικά με το αυτοκίνητό του. Τι προνόμιο ! Αυτό που αποτελεί όνειρο για τους περισσότερους ανθρώπους στην Οικουμένη, για μας είναι καθημερινή ρουτίνα.

Ναι αλλά, θα μου πείτε, πώς (και πότε) θα δούμε τα «μάρμαρα να λάμπουν»; Όχι σπάνια : όταν χιονίζει (δυο-τρεις φορές φέτος τα μάρμαρα διπλο-έλαμπαν στεφανωμένα από το χιόνι), στο απόβροχο των Φαιδριάδων κι όταν τα φωτίζει ο Ήλιος ο Ηλιάτορας. Αλλά και τίποτε απ’ αυτά να μην ισχύει, τα μάρμαρα λάμπουν, όταν λάμπει κι ο Ελληνισμός και γκριζάρουν και καμπουριάζουν, όταν ο Ελληνισμός γερνάει… Άρα «λίγο ακόμα» ή «πολύ ακόμα» να ιδούμε «τα μάρμαρα να λάμπουν»; Το μέλλον θα δείξει!

«Κι η θάλασσα να κυματίζει»
Συνεχίζοντας από τους Δελφούς, το μάτι καταλήγει στη γαλήνη, στον κυματισμό και στο μυστήριο της θάλασσας. Και η δική μας η θάλασσα είναι γεμάτη παιχνιδίσματα με τη στεριά, καθρεφτίζει μέσα της τη Γκιώνα και τον Παρνασσό, μας χωρίζει και μας ενώνει με την απέναντι στεριά. Δεν είναι ωκεανός, δεν είναι πέλαγος, έχει ανθρώπινα μέτρα. Κι εδώ έχουμε μάλιστα δυο θάλασσες, τη γαλάζια και την πράσινη του ελαιώνα σε μια αρμονική συνύπαρξη, μια συναρπαστική συνομιλία γειτόνων, μια συναυλία της ορχήστρας των χρωμάτων της φύσης σε ομορφιά μείζονα σε απόσταση ελάσσονα!

«Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»

Τι λείπει, λοιπόν, από το ποίημα του Σεφέρη και το επικό τραγούδι του Θεοδωράκη; Μα η δική μας συνεισφορά : «λίγο ακόμα να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα»

Ο ποιητής είναι συγκαταβατικός : λίγο μας ζητάει, μόνο λίγο. Λίγο ψηλότερα. Κι αν σκεφθεί κανείς πόσο χαμηλά έχουμε πέσει, το «λίγο ψηλότερα» φαντάζει και εύκολο και ακατόρθωτο. Πάντως, από μας τους ίδιους εξαρτάται !

Οι…λαπάδες
Πριν από κάμποσα χρόνια ένας πολιτικός, βουλευτής και υπουργός είχε αποκαλέσει τους ποιητές… «λαπάδες». Έστω κι αν είχε δίκιο, πάντως είναι προτιμότεροι από τους «φαγάδες».
Ελλάδα και Ποίηση

Η ποίηση ανέκαθεν στην Ελλάδα ήταν δημιούργημα, στοιχείο και κτήμα του λαού. Τα Ομηρικά Έπη, ο Ακάθιστος Ύμνος, ο Ερωτόκριτος, τα Δημοτικά Τραγούδια ήταν προσιτά στον απλό άνθρωπο. Κάποια στιγμή λαός και ποίηση απομακρύνθηκαν (με ευθύνη πολλών). Το κενό που δημιουργήθηκε το κατέλαβαν η χυδαιότητα, το θράσος, ο τσαμπουκάς, η ψευτομαγκιά.

Το χάσμα ήρθαν να το γεφυρώσουν οι μεγάλοι μας συνθέτες που ξανάφεραν την ποίηση κοντά στο λαό μέσω της μουσικής.

Οι γέφυρες πια υπάρχουν. Ας το τολμήσουμε. Η ποίηση είναι παντού γύρω μας και μέσα μας βαθιά. Με την ποίηση σίγουρα «θα σηκωθούμε λίγο (ή και πολύ) ψηλότερα».

Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες τη μέρα

Με ποίηση,
Και χωρίς οίηση!

ΙΑΛ

ΥΓ: Η θάλασσα για άλλους λαούς είναι αφετηρία και για άλλους προορισμός. Για τους Έλληνες είναι και τα δύο. Ρωτήστε και τους ποιητές μας αν δε με πιστεύετε…

πηγή κειμενου  : iteanews
τοποθέτηση φωτογραφιών : Κατερίνη