Τα κατάφερε η κρίση; Έπληξε ακόμη και τον έρωτα; Παιδιά νέα πια δεν έχουν στο νου τους τον έρωτα ή ακόμη και πώς να τον διεκδικήσουν, το μόνο που σκέφτονται είναι η επιβίωση τους σε μια αγορά χωρίς προοπτικές, χωρίς δουλειές.Δεν χρειάζονται οι έρευνες και οι απόψεις ειδικών να το διαπιστώσεις αυτό. Το βλέπεις, στα πρόσωπα όλων των νέων ζωγραφισμένη είναι η αγωνία. Το συναντάς στο μετρό, στα μαγαζιά, στις δουλειές, στους πεζοδρόμους, παντού πρόσωπα βυθισμένα σε απόγνωση.
Σπανίζουν τα ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι και αυτά πια… σε καθεστώς εξαφάνισης. Το ξέρεις πως τα 500 ευρώ που θα πάρεις το μήνα και αυτά με καθυστέρηση δεν μπορούν να σου διασφαλίσουν τη σχέση σου. Θα μου πεις ένα πεντακοσάρικο μπαίνει πάνω από αυτή; Όχι, σε καμία περίπτωση, αλλά πως θα τη στηρίξεις αν δεν μπορείς να της προσφέρεις όσα έχεις μέσα σου;
Ο γράφων είχε εναποθέσει τις ελπίδες του και το μέλλον του στον έρωτα της ζωής του, αλλά αυτός λόγω της κρίσης και της απόστασης έπεσε σαν χάρτινος πύργος σε στιγμή ανύποπτη.Εξηγούμαι …για το 500αρικο που έγραφα πριν. Πώς αφού δεν πληρώνομαι στην ώρα μου μετά ψίχουλα που παίρνω να πάω να την πιάσω από το μπράτσο και να της πω σ’άγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου;
Ούτε εκείνη δεν το τολμά γιατί φοβάται για το δικό της μέλλον και την επιβίωση της και δεν ανοίγει τα φτερά της να αφήσει την πόλη της και την οικογένεια της, γιατί φοβάται πολύ.
Πώς κατάφεραν τα αισθήματά μου και τα δικά της να γίνουν δέσμια σε μια κρίση που δεν ευθύνομαι εγώ ούτε αυτή, όμως ούτε εσύ ευθύνεσαι που διαβάζεις τις αράδες αυτές;
Το ξέρουμε και οι δύο πως, από αξιοπρέπεια και μόνο, δεν ζητάς λεφτά από τους δικούς σου που είναι ήδη ζορισμένοι, ξέρουμε και οι δύο πως δεν «τολμάς» να ερωτευτείς γιατί προέχει η επιβίωσή σου. Ξέρουμε ότι έχουμε αφήσει στην άκρη και στην τύχη το δικό μας ερωτικό παραμύθι.
Θα ζήσουμε το ψέμα μας και μέσα σε αυτό θα αναζητούμε τη δική μας αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου