Οι εκλογές στις 7 Μαΐου 2012 στην Ελλάδα αποτέλεσαν ένα πολύ σημαντικό γεγονός στην νεότερη ιστορία της χώρας που σε καμία περίπτωση δεν έχει αποτιμηθεί ακόμα όπως του αντιστοιχεί. Απ’ όποια οπτική γωνία και να το κοιτάξεις, αφορά ένα «τέλειο» εκλογικό αποτέλεσμα. Αν δεις τις εκλογές αυτές από το πρίσμα του συμφέροντος του Ελληνικού λαού είναι ένα βήμα προς τα μπρος, ένα βήμα που το χρώσταγε η Ελληνική κοινωνία στον εαυτό της από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η απελευθέρωση από τους κατακτητές δεν ήρθε στη χώρα μας μετά τον πόλεμο και το χειρότερο, δεν προχωρήσαμε ποτέ σαν κοινωνία πέρα από προκαταλήψεις, εμμονές και φοβίες επιτρέποντας μέχρι σήμερα στους πονηρούς να μας χειρίζονται ως υπανάπτυκτους τριτοκοσμικούς. Για πάνω από μισό αιώνα και για τρείς γενιές τουλάχιστον, μας είχαν μελετήσει καλά και να μας χειραγωγούσαν εξίσου αποτελεσματικά. Αυτό έλαβε ιστορικά τέλος για την Ελληνική κοινωνία με το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών. Νέοι πονηροί θα προκύψουν, αλλά δεν θα είναι πια οι ίδιοι.
Και είπαν τα γκάλοπ (που εκτέλεσαν οι ίδιοι) :
«Θέλετε Ευρώπη;» «θέλουμε» είπε το 70%
(γιατί να μην θέλουμε έτσι γενικά και αόριστα)
«Θέλετε Ευρώ;» «θέλουμε» είπε το 70%
Γιατί να μην θέλουμε έτσι γενικά και αόριστα.. Γιατί να μην θέλουμε να ανήκουμε σε μία μεγάλη «οικογένεια» λαών; Γιατί να μην θέλουμε να ανταλλάξουμε ελεύθερα δεξιότητες και αγαθά που θα μας δώσουν την δυνατότητα να γίνουμε ακόμα καλύτεροι; Γιατί να μην εξαλείψουμε μια για πάντα την πιθανότητα να ξανασυμβούν πόλεμοι στη γειτονιά μας; Πολλοί λόγοι θα μας καθιστούσαν τρελούς εάν λέγαμε ΟΧΙ σε μία Ευρώπη πραγματική οικογένεια.
Και στις εκλογές μπήκε το δίλλημα από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με πλήρη αβαντάρισμα της Ευρωπαϊκής «οικογένειάς» μας. Ο Ελληνικός λαός υπέστη επί δυόμιση χρόνια την πιο αισχρή, ενορχηστρωμένη και ολοκληρωτική τρομοκρατική πλύση εγκεφάλου από όλη την TV και σχεδόν όλες τις εφημερίδες.
«Αν θέλετε Ευρώπη και Ευρώ, πρέπει οπωσδήποτε να δεχτείτε και Μνημόνιο και όλα όσα γράφει μέσα.» Και μέσα στα Μνημόνια και τους εφαρμοστικούς Νόμους έγραψαν πολλά σωστά πράγματα που πρέπει να κάνουμε (και δεν κάναμε τόσα χρόνια) αλλά και κάποιες ύπουλες παραγράφους που λένε πως αν αποτύχουμε χανόμαστε σαν χώρα, σαν έθνος και σαν λαός. Και εμείς έπρεπε να τα δεχτούμε όλα, «σωτήρια» και «ξεπουληματικά». Και μας το έκαναν ξεκάθαρο με κάθε δυνατό τρόπο. «Αν δεν δεχτείτε θα πεινάσετε, θα καταστραφείτε.». Η αιτιολογία της στάσης των «μνημονιακών» θα μπορούσε να συνοψιστεί στο εξής: «ναι στο Μνημόνιο γιατί είμαστε ανίκανοι να παράγουμε το φαί μας, είμαστε ανίκανοι να αυτοσυντηρηθούμε» Και αυτοί που το έλεγαν (και το λένε) είναι οι πιο άχρηστοι Έλληνες, οι πιο τεμπέληδες, οι πολιτικοί μας άρχοντες. Και θέλουν σώνει και καλά να μας εκφράζουν όλους. Ευτυχώς δηλαδή που δεν τους είχε σύμβουλους ο Κολοκοτρώνης το 1821.
Και στις εκλογές (όχι σε αμφισβητήσιμα γκάλοπ που έγινα από «δικές» τους εταιρίες), πάνω από το 70% των Ελλήνων, από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά είπε ΟΧΙ. Ένα ΟΧΙ σαν του Κυπριακού λαού στο σχέδιο Ανάν, σαν όλα τα όχι που έχουν πει στην ιστορία της ανθρωπότητας οι λαοί που δεν έχουν γεννηθεί για σκλάβοι, που δεν προορίζονται για να χαθούν στο πέρασμα του χρόνου.
Το καλύτερο όλων ίσως, είναι ότι αυτό το ΟΧΙ ήταν γνήσιο του Ελληνικού λαού. Διάσπαρτο σε όλους τους «αντιμνημονιακούς» χώρους, έξω από «μαντριά» του παρελθόντος. Συμπτωματικά στην σωστή θέση ο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε το μαζεμένο 17%, χωρίς όμως λίστες μελλών, χωρίς στρατιές να περιμένουν διορισμό ή μοίρασμα της «πίτας». Όλοι «άγιοι»; Φυσικά και όχι. Οι «αρουραίο» υπάρχουν επειδή καταφέρνουν να επιβιώνουν αλλά «μαντρί» δεν υπάρχει και όπως πήγε ο κόσμος εκεί, όλοι γνωρίζουν ότι έτσι εύκολα μπορεί να φύγει.
Το σε ποιο βαθμό ή τι ακριβώς εννοούμε με το ΟΧΙ δεν μπορεί κανείς να το αποδείξει τώρα. Μόνο από το αποτέλεσμα αυτής της εποχής θα το καταγράψει ο Ιστορικός του μέλλοντος. Τον εφησυχασμό μας πάντως των τελευταίων δεκαετιών, ότι τάχα μας δεν έχουμε να φοβηθούμε γιατί είμαστε «απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων» το πληρώνουμε και απ’ ότι φαίνεται είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε ότι υπόλοιπο αναλογεί, γεγονός που σηματοδοτεί ότι καταλάβαμε το λάθος μας. Καμία κληρονομιά «τίτλου» δεν λειτουργεί όπως ο λόγος για τον οποίο δόθηκε ο «τίτλος». Ισχύει άλλωστε ότι αν είσαι Άξιος, αυτό πρέπει να το αποδεικνύεις κάθε μέρα στη ζωή σου, είτε είσαι άτομο, είτε είσαι λαός.
Και η Ευρώπη; Ποια Ευρώπη;
Μια οικογένεια, ακόμη και όταν θέλει να τιμωρήσει (ίσως δικαίως προς συμμόρφωση) το άτακτο «παιδί» της, δεν το τιμωρεί με εξαθλίωση και έκθεση σε κίνδυνο αφανισμού. Και ποιο είναι το παράπτωμα του «παιδιού»; Το ότι, παρότι ήξερε τα «αυτονόητα» που δεν έκαναν οι κακοί διαχειριστές του, δεν τους πλάκωσε στις κλωτσιές νωρίτερα;
Το «παιδί» ήξερε τι πρέπει να γίνει, φώναζε και γκρίνιαζε επί δεκαετίες. Το ότι ζήταγε το σωστό, αποδεικνύεται από το ότι κάθε φορά αναγκάζονταν οι «νέοι άχρηστοι» να το τάξουν προεκλογικά για να πάρουν σειρά, μιας και οι απερχόμενοι «άχρηστοι» δεν μπορούσαν να δικαιολογήσουν γιατί δεν το έκαναν όσο είχαν την εξουσία. Ναι, έπεσε στην πολιτική «λακκούβα» του δικομματισμού. Ψάχνοντας τον καλύτερο, άλλαζε τον ένα «άχρηστο» με τον άλλο. Το παρατάιζαν κατά καιρούς. Δεν το άφησαν νηστικό. Που να ξέρει ότι οι «άχρηστοι» ήταν και άπληστοι κλέφτες και δρούσαν τόσο υστερόβουλα; Τόση γραβάτα, τόσο κουστούμι, τόσα καλά λόγια από την σοφή Ευρωπαϊκή «οικογένεια», που να φανταστεί το «παιδί» το βάθος της βρώμας.
Έκανε η «οικογένεια» πλάτες στους κλέφτες; Έκανε σίγουρα τα στραβά μάτια και το έχει παραδεχτεί. Ευρωπαίοι εκπρόσωποι έχουν παραδεχτεί ότι ήξεραν αλλά αυτοί που κέρδιζαν από την κλεψιά ήταν «πιο δικά τους παιδιά». Και όμως το «παιδί» ξύπνησε. Παρά το τιτάνιο έργο των επιστημονικών προπαγανδιστικών ΜΜΕ, τους ενάλλαξε μόνο δυο τρείς φορές τον καθένα και έβαλε μυαλό. Και τώρα που το «παιδί» ανέλαβε τις ευθύνες του και τους παίρνει με τις κλωτσιές, τι κάνει η Ευρωπαϊκή «οικογένεια»; Προσπαθεί να επιβάλει να ξαναγίνουν «διαχειριστές», οι κλέφτες που έφεραν την καταστροφή.
Και προκύπτει μόνο του το ερώτημα: «Οικογένεια» ή συμμορίτες;
Έστω ως αγαθοί να την πούμε «οικογένεια».
Γιατί να ενδιαφερθούμε για μια «οικογένεια» που την στιγμή της ανάγκης ενός «παιδιού» της, βάζει «μεσάζοντα» ιδιωτικές τράπεζες και στην «οικογενειακή» δανειακή βοήθεια που δίνει στο παιδί της, το 1% τόκος του δανείου, γίνεται 6%; Γιατί να θέλουμε να ανήκουμε σε μία «οικογένεια» που όταν μία συμμορία κλέβει μέχρι καταστροφής ένα «παιδί» της, προσφέρει πλήρης προστασία στον Γερμανό μέλος της συμμορίας Χρηστοφοράκο – Siemens, παρέχει πλήρη εχεμύθεια για τους συνεργάτες του Έλληνες συμμορίτες και επιπλέον εκβιάζει το «παιδί» της να ξαναεμπιστευτεί στους ίδιους το ταμείο ;
Γιατί να θέλουμε να ανήκουμε σε μία «οικογένεια» που εκβιάζει το «παιδί» της να ξαναδώσει την διαχείριση των οικονομικών του στους αποδεδειγμένα κλέφτες και το βάζει και υπογράψει μαζί με το ότι θα κάνει τα αυτονόητα, ότι αν αποτύχει να μπορούν οι μεσάζοντες «δανειστές» να το πουλήσουν για σκλάβο;
Πόσο δύσκολο να είναι να εξηγήσεις σε έναν τρίτο παρατηρητή, ότι στον τόπο μας, στην Ελλάδα, οι «οικογένειες» δεν κάνουν τέτοια πράγματα. Ούτε στην σύγχρονη, ούτε στην αρχαία και πολυπαινεμένη εποχή. Αυτό που εμείς εννοούμε όταν λέμε «οικογένεια», έχει και αυστηρότητα, και πειθαρχία, και τιμωρία, αλλά στο μέτρο που αυτό κάνει καλό στο παιδί και στην διαπαιδαγώγησή του (αν θεωρηθεί ανώριμο). ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑ ΛΟΓΟ η οικογένεια δεν επιτρέπει τον βιασμό του παιδιού της από τον άπληστο διεστραμμένο «οικογενειακό φίλο» επειδή έχει υψηλές γνωριμίες ή «ακριβό κουστούμι».
Έτσι απλά, το «μπαλάκι» βρίσκετε πλέον στη πλευρά της Ευρώπης. Ότι και να συμβεί στις 17 Ιουνίου, αν δεν είναι το σωστό, ακόμα και αν κάνουμε λίγο πίσω (τόση δουλειά κάνουν οι δημοσιογράφοι), θα καθυστερήσει λίγο τις εξελίξεις και ίσως θα κάνει πιο βαριές τις επιπτώσεις της τιμωρίας μας. Εμείς πάντως καθαρίσαμε με το «ένοχο παρελθόν μας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου