ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έστω και με μισή καρδιά;

του Άλκη Γαλδαδά

Χθες μόλις έμαθα για το ωράριο εργασίας του νεαρού που βάζει βενζίνη στο αυτοκίνητό μου. Είναι εκεί Δευτέρα έως Σάββατο από τις 8 το πρωί έως τις 9 το βράδυ και τις Κυριακές μέχρι τις 3 το μεσημέρι. Πρώτα είχε για ξεκούραση μόλις δυο Κυριακές το μήνα που ήταν το βενζινάδικο κλειστό, τώρα το αφεντικό του αποφάσισε ότι θα είναι ανοιχτά όλες τις Κυριακές και αυτός πλέον θα δουλεύει όλες τις ημέρες του μήνα. Είναι Έλληνας, συμπαθέστατος και γλυκομίλητος, υποφέρει και από κάποια ασθένεια και σχεδόν απολογητικά μου είπε «τι να κάνεις, αυτό τον καιρό είναι δύσκολα τα πράγματα»…

Δεν είναι ώρα να μετράς τις γκάφες του Σεφ Αλέξη αλλά έστω και πρόχειρα από τις 6 Μαΐου και μετά εύκολα βρίσκεις πως το πλήθος τους πλησιάζει σε διψήφιο αριθμό. Ακόμη πιο πολύ φουσκώνει η σούπα αν προσθέσεις και αυτές των άλλων απεσταλμένων του κόμματος που έχουν πλέον δικό τους στασίδι στα τηλεοπτικά προγράμματα και λένε, λένε, λένε…

Πολύ καλά έκαναν, κατά τη γνώμη μου, οι άνθρωποι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.  και δεν δέχτηκαν να λερωθούν μπαίνοντας στην ίδια κυβέρνηση μαζί με τους μόνιμα βρώμικους πλέον από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από εκεί και πέρα όμως οι στραβοτιμονιές που (κάποιες μόνο) διορθώνονται με απεγνωσμένες κινήσεις της τελευταίας στιγμής πόσες θα γίνουν μέχρι τις 17 Ιουνίου; Μέσα σε λίγες ημέρες μόνο, για παράδειγμα, είχαμε στη συνάντηση των αρχηγών των κομμάτων εκείνη την απερίγραπτη πρόταση «τον Αρσένη για πρωθυπουργό» (έστω και υπηρεσιακό)! Ένα χαρτί καμένο από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. γιατί πήγε και το σήκωσε ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α; Ποιος θα το πίστευε ότι ήταν προϊόν ώριμης σκέψης και άραγε ποιο αστέρι της πολιτικής να κατέβασε τέτοια ιδέα; Και δεν ήταν παρά μια ακόμη γκάφα με διαφορά δευτερολέπτων από την προηγούμενη. Αφού ο κ. Τσίπρας είπε εκεί στη συνάντηση  ότι ξέρετε εμείς προτείνουμε τον κ. Αρσένη για πρωθυπουργό αλλά αν δεν συνέβαινε, αυτό δεν θα είχαμε αντίρρηση για τον κ. Παπαδήμο (που τον πρότειναν Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. )!

Πόση αφέλεια μπορεί να διαθέτει κάποιος που ανήκει στην Αριστερά για να μην έχει καταλάβει πόσο βρώμικο ρόλο είχε παίξει έως τότε αυτός ο κ. Παπαδήμος (βλέπε στο protagon.gr δυο προηγούμενα άρθραγι αυτό); Και εκλιπαρούσε να ξαναγίνει πρωθυπουργός για να τελειώσει όπως ήθελε εκείνος το θέμα του Πι-Ες-Αϊ. Προχθές βέβαια ο κ. Τσίπρας ήταν έξαλλος με την (απαράδεκτη βέβαια) παρέμβαση Παπαδήμου αλλά  έπρεπε να ήταν έξαλλος με τον εαυτό του και τους συμβούλους του για την ντρίπλα που τους έκανε ο κύριος Λουκάς. Ελπίζω να έμαθε τουλάχιστον πως κάτι τέτοιους τύπους  πρέπει να έχεις την κρίση να τους πατάς  πολύ πριν σε πατήσουν εκείνοι. Αμέσως μετά είχαμε το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να λέει «ναι» στο να πληρωθούν εκείνα τα εκατομμύρια στον τζοαγαδόρο-κερδοσκόπο που δεν δεχόταν να κουρευτεί το ομόλογό του, κόντρα εντελώς σε όσα λένε στα διάφορα κανάλια οι απεσταλμένοι του κόμματος καθώς σκίζουν γάτες με τα λόγια αλλά όταν τους ρωτούν γιατί ψήφισαν έτσι στρίβουν την κουβέντα. Μετά είχαμε το βλακώδες κυνήγι του κ. Ολάντ. Πιο πριν κάποιοι ανόητοι έλεγαν για κάτι εθελοντικά υποχρεωτικούς φόρους, προχθές βγήκε από το πλυντήριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ξαφνικά η κ. Κατσέλη, λες και δεν είχε συμμετοχή στην κυβέρνηση του απεχθούς Γιωργάκη και στην καταρράκωση των εργασιακών σχέσεων, που έφεραν ανθρώπους σαν το νεαρό στο βενζινάδικο να φθάσουν να δουλεύουν χωρίς μία ημέρα ξεκούρασης μέσα στο μήνα.

Ναι, οι άνθρωποι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προς το παρόν τουλάχιστον αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων και είναι η μνημειώδης βλακεία των αντιπάλων τους, που έβαλαν για στόχο τον κ. Τσίπρα, τον έκαναν φίρμα όχι μόνο λαϊκή αλλά και ευρωπαϊκή ανεβάζοντας καθημερινά τη δημοτικότητά του και τα ποσοστά του κόμματος. Για εμάς όμως τους άλλους, τους απέξω νομίζω πως οι εκλογές στις 17 Ιουνίου έχουν ξεφύγει από το στενό αυτό κομματικό πλαίσιο. Ακόμη και η καλομελετημένη παρλάτα από τους Συριζαίους χθες για τα οικονομικά μέτρα μας αφήνει αδιάφορους. Ξέρουμε ότι κάποια από αυτά είχαν ζωή μόλις για ένα απόγευμα και άλλα  όπως η επιστροφή στους παλιούς μισθούς είναι για να πηγαίνουμε στο κρεβάτι με έτοιμο το σενάριο για ένα καλό όνειρο. Δεν μπορείς όμως να μη βλέπεις ότι στην απέναντι όχθη έχουν μαζευτεί όλοι σου οι εχθροί, ταξικοί και οικονομικοί:

Το βρώμικο ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τον εσμό των πρώην κυβερνητικών που έκλεψαν, έφαγαν ή μόνον έκαναν πως δεν έβλεπαν όταν οι σύντροφοί τους έχωναν τις χούφτες τους στην μαρμελάδα (και τώρα γράφουν και άρθρα, όπως καλή ώρα ο κ. Σημίτης) και τώρα ζητούν επανεκλογή. Με επί κεφαλής έναν τύπο που κάνει πως έχει φάει διπλή μερίδα λωτού και ξέχασε ότι ήταν κι αυτός στην κυβέρνηση της συμφοράς.

Είναι και η Νέα Δημοκρατία, με ηγέτη έναν πολιτικό που ηλικιακά κοντεύει τα 60 αλλά η πολιτική σκέψη του ακόμη πρέπει να φοράει babylino. Οι άνθρωποι δεν κατάφεραν να παρουσιάσουν έστω και ένα φρέσκο αλλά πολιτικά αξιόπιστο άτομο. Και κοντά τους, ξαπλωμένη και πάλι στο ξένο γι αυτήν νεοδημοκρατικό χαλί ρουθουνίζει δήθεν αντιτρομοκρατικά η πιο αποτυχημένη Ελληνίδα πολιτικός, αν λάβεις υπόψη σου τα χρόνια που έχει στο προσκήνιο, τα αξιώματα που της δόθηκαν και το ότι σήμερα δεν υπάρχει έστω ένα πράγμα να τη θυμόμαστε θετικά γι αυτό. Λίγο πιο πέρα  ένα «φρούτο» νέας κοπής, που του ταιριάζει το «δώσε θάρρος σ’ ένα γιάπη να σου ανέβει στο κρεβάτι» (του ομοφυλόφιλου, του μετανάστη και τελικά και στο δικό σου). Άκουσα και τον κυρ Καμμένο να δίνει ο ίδιος το σύνθημα και το παράδειγμα για να τραγουδήσουν οι (κατ’ αυτόν) Ελεύθεροι Έλληνες σύντροφοί του το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Δεν ήμουν όμως δυστυχώς κοντά του για να τον πληροφορήσω ότι αυτό τραγούδι γράφτηκε στην Κρήτη με αφορμή τις ζωοκλοπές και όχι μιαν όποια επανάσταση.  Άρα είναι φορτωμένο με επικίνδυνους συνειρμούς. Στην ίδια απέναντι όχθη και οι τραπεζίτες με τους υποτακτικούς τους. Τους βλέπω κάθε μεσημέρι τους κουστουμαρισμένους αυτούς ασβούς να βγαίνουν για λίγο από τα γραφεία τους και να γυρίζουν σε λίγο με ένα σακουλάκι φαγητό ξανά πίσω, να συνεχίσουν τη σπέκουλα και το τζόγο, να γράψουν κανένα τρομοκρατικό κείμενο για την επιστροφή στη δραχμή ή να συγγράψουν τα ψιλά γράμματα στις δανειακές συμβάσεις που σε αιχμαλωτίζουν όπως η ξόβεργα το μικρό πουλί.

Είναι και αυτοί οι απέξω που μας βομβαρδίζουν με προειδοποιήσεις, απειλές, παράπονα και δεν πρέπει να τους απογοητεύουμε, όπως μας λένε μερικοί νέοι-Κουίσλινγκ ενώ σκύβουν και νεκροφιλούν με σεβασμό και υστεροβουλία την πεθαμένη από καιρό ευρωπαϊκή ιδέα. Και εγώ να μην καταλαβαίνω γιατί δεν ενδιαφερόμαστε ποτέ και για το τι σκέπτονται οι ξένοι που ζουν εδώ, μέσα στην Ελλάδα. 

Στις επόμενες εκλογές λοιπόν δεν υπάρχει κανένας Τσίπρας. Την κασέτα που τόσο ενοχλούσε σχετικά με την έξοδο από την Ευρωπαϊκή ζώνη την άλλαξε. Και μ’ αυτόν πρώτο μένουμε στο Ευρώ μέχρι τελικής πτώσης όλων μαζί των Ελλήνων υπηκόοων  ενώ εμείς κανένα κομματικό καρβέλι δεν πρόκειται να μοιραστούμε. Είμαστε μόνο Εμείς απέναντι στους Άλλους. Τους Άλλους, που ανησύχησαν γιατί μπορεί να χάσουν Τράπεζες, μπίζνες, άκρες, κουμπαριές, (ακόμη και ελληνική αλυσίδα Σούπερ Μάρκετ προειδοποίησε τους υπαλλήλους της ότι κινδυνεύουν οι θέσεις τους αν βγει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ενώ και σε ιδιωτική Τράπεζα με έδρα εκεί γύρω από το Σύνταγμα τους είπαν περίπου τα ίδια). Είμαστε λοιπόν εμείς απέναντι σε αυτούς που μαδιούνται γιατί μπορεί να τους παρασύρουμε στο βυθό (αν και λένε ότι έχουν πάρει τα μέτρα τους, καταλαβαίνεις και ότι είναι τρομοκρατημένοι αφού αλλιώς δεν θα ασχολιόταν καθημερινά πια με την μικρή κι αδύναμη(;) Ελλάδα).

Μπορεί λοιπόν στο φάκελο να βάζεις τυπικά το ψηφοδέλτιο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις 17 Ιουνίου αλλά στην ουσία θα βγει από εκεί μέσα ένα ΟΧΙ στα σχέδια, τα πειράματα, τις αυθαιρεσίες (δεν δίνουν το υπόλοιπο της δόσης με το έτσι θέλω και ο κόσμος εδώ μένει χωρίς φάρμακα. Live and let die δηλαδή), όλων αυτών. Τους δείχνεις λοιπόν πως δεν μασάς. Και μετά θα λογαριαστούμε και με το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αν  βρεθεί στην Κυβέρνηση και αρχίσουν να κάνουν πως δεν ξέρουν ποιοι τους ψήφισαν και γιατί. Προς το παρόν όμως και ως τις 17 είμαστε με αυτούς. Τους ψηφίζουμε έστω και με μισή καρδιά, ελπίζοντας πως ναι μεν θα βάζουμε βενζίνη όλη μέρα αλλά θα κοιμόμαστε τουλάχιστον τις νύχτες…

«Ποια σύννεφα σκεπάσαν τη στεγνή σου καρδιά
  Ποια αστέρια τραγουδάνε την καινούρια σου ζάλη
  Ποιο ψέμα σε κρατάει στην αλήθεια κοντά
  Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι»

                                          (Από το τραγούδι «Καινούρια ζάλη», Τρύπες)

protagon.gr