«Τιτανικός» με ιταλική σημαία.

Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος

Ο,τι χρειάζεται για να πυροδοτήσει μια κρίση δανεισμού της Ιταλίας είναι εδώ, με μόνο πλέον ερώτημα όχι πλέον το εάν αλλά το πότε και πιο συγκεκριμένα αν η τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης μπορεί να αντέξει μέχρι το τέλος του χρόνου:

Πρώτον το «κούρεμα» της Αθήνας καθιστά τις αγορές εκ των πραγμάτων ακόμη πιο ανήσυχες απέναντι στην Ιταλία. Ποιος επενδυτής θα αγοράσει δημόσιο χρέος που είναι πλέον πολύ πιθανόν να «κουρευτεί» στα επόμενα χρόνια;

Δεύτερον η ενίσχυση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας EFSF με τη μέθοδο της μόχλευσης διαμηνύει στις αγορές το αντίθετο από το επιδιωκόμενο μήνυμα, την έλλειψη πολιτικής βούλησης και ακόμη χειρότερα της δυνατότητας κάλυψης κρίσεων δανεισμού χωρών του μεγέθους της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Τρίτον στην καλύτερη των περιπτώσεων, αν ευοδωθούν, δηλαδή, τα πιο αισιόδοξα σενάρια, η Ιταλία θα πάει σε πρόωρες εκλογές τον προσεχή Μάρτιο, με το ερώτημα αν μέχρι τότε μπορεί η χώρα να εξακολουθήσει να δανείζεται με υψηλότατο μεν αλλά κάτω από τα όρια του απαγορευτικού κόστος.

Τέταρτον οι τοποθετήσεις Μέρκελ-Σαρκοζί για την Ιταλία και η απάντηση του Μπερλουσκόνι δίνουν την αίσθηση ότι μόνη λύση είναι να πάρει ο καβαλιέρε τα μέτρα που ο ίδιος, αλλά και ο συνέταιρός του στην εξουσία Μπόσι δεν θέλει να πάρει, με δεδομένη την αδυναμία άσκησης ουσιαστικών πιέσεων από το Βερολίνο και το Παρίσι στη Ρώμη.

Με άλλα λόγια η Γερμανία και η Γαλλία ομολογούν ότι η επιβίωση του ευρώ εξαρτάται από την -ανύπαρκτη- καλή θέληση του Μπερλουσκόνι, ενώ ο τελευταίος σπεύδει να προειδοποιήσει τους συμπατριώτες του ότι αν υπάρξει επιδείνωση της οικονομικής συγκυρίας αυτή θα οφείλεται στην ημιτελή και ανολοκλήρωτη ΟΝΕ που αφήνει το ευρώ απροστάτευτο.

Σε αντίθεση με τον περασμένο Ιούλιο, όπου παιζόταν η επικοινωνιακή κωμωδία να προβάλλεται η συμφωνία για την Ελλάδα ως η μαγική ράβδος που θα σταθεροποιήσει την Ευρωζώνη, τα ΜΜΕ στη Γερμανία εστιάζουν πλέον στην Ιταλία.

Η Ιταλία αποτελεί εξαίρεση πλέον μέσα στην Ευρωζώνη, όχι τόσο για τα στατιστικά δημοσιονομικά της μεγέθη αλλά με την πολιτική έννοια του όρου.

Στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία αλλά και στην Ισπανία και στη Γαλλία εφαρμόζονται σε διαφορετικό βαθμό και ένταση μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που αλλού προκαλούν κλυδωνισμούς στο πολιτικό σύστημα και αλλού εξαντλούν πρόωρα τις σημερινές ηγεσίες, όπως στην Ισπανία το Θαπατέρο και στη Γαλλία το Σαρκοζί.

Μόνη εξαίρεση η Ιταλία, όπου ο ηγέτης της Λέγκας του Βορρά Μπόσι γίνεται ο συνένοχος ή στην καλύτερη περίπτωση το άλλοθι της απραξίας του Μπερλουσκόνι, και όπου ο νυν πρωθυπουργός γνωρίζει ότι αν αποχωρήσει από το παλάτσο Γκίζι θα καθίσει στο εδώλιο πολλών ποινικών δικαστηρίων.

Οσο σκληρό και υπερβολικό και αν ακούγεται οι δύο διαδοχικές Σύνοδοι Κορυφής μάλλον έστειλαν το μήνυμα, ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε για την Ιταλία είναι να προσευχόμαστε...

Με τα παραπάνω δεδομένα, η Σύνοδος Κορυφής μεθαύριο Πέμπτη του G-20 στις Κάννες, προσλαμβάνει δραματική σημασία καθώς είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι αποτελεί το ύστατο περιθώριο αναμονής των αγορών.

Ιταλική εξαίρεση
Στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία αλλά και στην Ισπανία και στη Γαλλία εφαρμόζονται σε διαφορετικό βαθμό και ένταση μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής που αλλού προκαλούν κλυδωνισμούς στα πολιτικά σύστημα και αλλού εξαντλούν πρόωρα τις σημερινές ηγεσίες. Μόνη εξαίρεση η Ιταλία, όπου ο ηγέτης της Λέγκας του Βορρά Μπόσι, γίνεται ο συνένοχος ή, στην καλύτερη περίπτωση, το άλλοθι της απραξίας του Μπερλουσκόνι...

imerisia