Μιας και η επικράτηση του βραζιλιάνικου τύπου καρναβαλιού έχει απομακρύνει από τα καρναβάλια μας πολλά από τα δρώμενά τους όπως και τα παραδοσιακά τραγούδια, μιας που ο ρυθμός της (αξιαγάπητης κατά τα άλλα) σάμπας σκεπάζει τα πάντα, ας πάμε να θυμηθούμε μερικά από τα δικά μας, "αθυρόστομα" παραδοσιακά τραγούδια... αυτά που οι μεγάλοι τα έλεγαν χαμηλώνοντας τη φωνή στις επίμαχες λέξεις.
Μόνο που στα μέρη μας έχει άλλον "χαβά"
Στης ακρίβειας τον καιρό επαντρεύτηκα και γω και μου δώσαν μια γυναίκα που 'τρωγε για πέντε δέκα... Επίκαιρο!
Το πασίγνωστο αυτό τραγούδι, σήμα κατατεθέν κάθε αποκριάτικου γλεντιού, συνδυάζει τέλεια το μαγικό με το κωμικό στοιχείο, προκαλώντας άφθονο γέλιο και κέφι. Το τραγούδι συνοδεύει αργό αντρικό χορό «στα τρία», όπου τα βήματα εναλλάσσονται με ομαδικές μιμητικές τελετουργικές κινήσεις.
Νά’μουν νύχτα στο γυαλό» στηριγμένο στη συνήχηση των φθόγγων που δημιουργούν άλλες, «πονηρές» λέξεις.
Παρά την παντελή απουσία αισχρών λέξεων, το τραγούδι είναι εξαιρετικά τολμηρό, αφού όχι απλώς θίγει, αλλά εύθυμα ανατρέπει το ακραίο ταμπού της αιμομιξίας.
Παλιότερα το καρναβάλι γινόταν παντού στην Ελλάδα με μασκαράτες ομαδικές, χορούς, γλέντια, σάτιρα και διάφορα ιδιαίτερα έθιμα σε κάθε μέρος, όπως η περιφορά φαλλικών συμβόλων που προέρχονται απευθείας από τις Διονυσιακές γιορτές.
Τα αυστηρώς ακατάλληλα...
Τις Μεγάλες αποκρές φάγαμε ψωμί κι ελιές. Και την Καθαρά Δευτέρα σφάξαμε μια περιστέρα... έτσι το θυμάμαι ως παιδί (είπαμε, χαμηλόφωνα τα αισχρά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου